Oczywistość jest nudna

Pomiędzy Wiedniem a Budapesztem. Dawno mnie tu nie było. Niewielka, ale urokliwa Bratysława jest jedyną stolicą na świecie, które administracyjnie graniczy z dwoma państwami, Węgrami i Austrią.

A teraz ciekawostka. Przede mną stoją wieże, których projekt powstał w biurze architektonicznym wspaniałej Zahy Hadid. Oto SKY PARK.

Zaha, dzięki swoim projektom, wprowadziła wielu ludzi – przyznam, także mnie, w świat futurystycznych konstrukcji, gdzie linia prosta staje się zbędna. To design i koncept, który sięga daleko poza pierwsze dekady XXI wieku. Hadid była pierwszą kobietą, która zdobyła Nagrodę Pritzkera – najważniejsze wyróżnienie w dziedzinie architektury.

Urodziła się w Bagdadzie w 1950 roku. Studiowała matematykę w Bejrucie, a następnie architekturę w Londynie. Po ukończeniu studiów pracowała jako projektantka w biurze OMA Rema Koolhaasa, a następnie założyła własne.

Jej wizje charakteryzują się unikalnym stylem, w którym krzywe i łuki tworzą złożone formy. Są organiczne i zespolone z otoczeniem. Wśród jej najważniejszych dzieł wyliczyć można Operę w Guangzhou, Most Łukowy w Abu Zabi czy Muzeum Guggenheima w Taichung.

Udzielała świetnych, mało przegadanych i precyzyjnych wywiadów. Podkreślała, że zawsze była związana z ideą architektury przyszłości, która integruje się ze środowiskiem i zmienia sposób, w jaki ludzie korzystają z przestrzeni publicznych. Była pionierką w dziedzinie architektury parametrycznej, czyli procesu projektowania, który wykorzystuje algorytmy matematyczne do generowania form i struktur.

Jej prace były wielokrotnie nagradzane i prezentowane na całym świecie. W 2004 roku otrzymała tytuł honorowy doktora Wydziału Architektury na Politechnice Warszawskiej, a w 2016 roku została odznaczona pośmiertnie Orderem Narodowym Zasługi Francji.

Niestety, w 2016 roku Hadid zmarła niespodziewanie w wieku 65 lat. Jednak jej dziedzictwo wciąż żyje dzięki projektom, które pozostawiła po sobie oraz inspiracji, którą obdarowała kolejne pokolenia architektów.

Zaha Hadid zrewolucjonizowała sposób, w jaki patrzymy na przestrzeń i formy budowlane. Jej projekty są przykładem tego, że architektura może być sztuką, powinna zastanawiać, niepokoić i wywoływać dyskusję, bo oczywistość jest nudna.

Fot. Wikipedia