I Dreamed a Dream

„Śniłam, że moje życie będzie,

Tak różne od piekła, w którym żyję,

Tak różne od tego czym się teraz wydaje,

Teraz życie zabiło mój sen”.

Pieśń Fantyny z musicalu „Les Misérables”

 

Montreuil-sur-Mer, 1822 r.

Przed fabryką w mieście Montreuil gromadzi się tłum biedaków i robotników. Ciżba pulsuje i rozpycha się. Fantyna, jedna z robotnic, jest skupiona na treści listu, który trzyma w dłoni.

Jej zachowanie wzbudza uwagę innej z kobiet – wyrywa Fantynie list z ręki i obwieszcza wszystkim, że jego adresatka ma nieślubne dziecko, które oddała na przechowanie.

Informacja, lotem błyskawicy, dociera do majstra, który wyrzuca dziewczynę z pracy. Bezrobotna kobieta sprzedaje naszyjnik, potem swoje włosy, lecz, mimo starań, pieniądze kończą się. Jedyną szansą zarobku pozostaje prostytucja.

Upokorzona wdaje się w bójkę z potencjalnym klientem. Interweniuje Javert – oficer policji, obsesyjnie przestrzegający prawa, grożąc dziewczynie więzieniem. Zapobiega temu jednak Madeleine – mer miasta i właściciel fabryki, który po wysłuchaniu Fantyny każe wysłać ją do szpitala…

Glasgow, 21 stycznia 2009 r. 

„Współczesne społeczeństwo zbyt szybko ocenia ludzi na podstawie ich wyglądu. Niewiele można z tym zrobić; to jest sposób, w jaki myślą, jacy są. Ale może to mogłoby dać im nauczkę, albo dać przykład” – mówiła Susan Boyle w wywiadzie dla „Timesa” w kwietniu 2009 roku.

Cztery miesiące wcześniej, 21 stycznia 2009 r., Susan pojawiła się w Glasgow, na przesłuchaniu do brytyjskiej edycji „Mam talent”. Kiedy wyszła na scenę, nie wzbudziła sympatii ani publiczności, ani jurorów. Wpisywała się w obraz przeciętności, a tego telewizyjne show nie szanuje i nie kupuje. 47-letnia Szkotka była bardzo zaniedbana. Zaprezentowała się w zniszczonych ubraniach, bez makijażu, cechowała ją skromność i wewnętrzny spokój.

Niepozorna Susan, w kwestionariuszu do programu pisze, że pochodzi z religijnej rodziny katolickiej i jest najmłodszą z dziewięciorga rodzeństwa. Zaznacza, że urodziła się 1 kwietnia – w April Fools’ Day, w Polsce lepiej znany jako Prima Aprilis, podobnie jak kanclerz Bismarck i Milan Kundera. Czuje się samotna; jak sama podkreśla, ze względu na wygląd i zachowanie dokuczano jej w szkole, a także w wieku późniejszym. Ostatnie lata spędziła opiekując się matką, która zmarła w 2007 roku.

Gdy w końcu w jej dłoni znalazł się mikrofon, publiczność zamarła. Niebywały talent eksplodował – przecież nikt nie spodziewał się, że ten skromny wygląd skrywa tyle emocji. Gospodyni domowa,  kobieta z małego komunalnego domku, z niewielkiej szkockiej wioski, która walczyła o przetrwanie, zmierzyła się ze światem siłą swojego głosu. Przecząc uprzedzeniom, przypomniała wszystkim, by nigdy nie oceniać książki po okładce.

Z marzeń zrodzona

W 2009 roku wideo z przesłuchania Susan było najczęściej oglądanym nagraniem na Youtube w historii, bijąc pięciokrotnie liczbę odtworzeń inauguracji prezydenta Obamy.

W 2020 roku Susan miała na koncie osiem albumów studyjnych, dwie nominacje do nagrody Grammy, trzy rekordy Guinnessa, albumy nr 1 w ponad 40 krajach, 128 statusów platynowej i złotej płyty oraz miejsce wśród takich gwiazd jak Beyonce, Adele czy Taylor Swift. Susan Boyle występowała przed pół miliardem ludzi w finale China’s Got Talent, w największych programach telewizyjnych na całym świecie, śpiewała dla papieża i królowej Elżbiety II. Pobiła rekordy muzyczne należące do Beatlesów, które były nieosiągalne od lat 60.

Artystka wydała udaną autobiografię, stała się bohaterką musicalu o historii jej życia, zagrała także w filmie „The Christmas Candle”. Susan Boyle stała się globalną gwiazdą i symbolem spektakularnej kariery. Na casting do programu wybrała utwór „I Dreamed a Dream”, pochodzący z musicalu „Nędznicy”. Pieśń Fantyny, choć przygnębiająca, niesie przesłanie – jej wybór w magiczny sposób odczarował los Susan z małego szkockiego miasteczka.